جمشید پیمان

دلم نیست دریا، ولی تکه ابریست
که بارد به دل تنگی من، نهانی



چه سان گویم ازمکراین شیخ جانی
که پنهان کشد باده ی ارغوانی
به صد حیله بلعد حرام جهانی
زند جا نما زش به آ ب عیا نی
ز فرقان بخواند به آهنگ تزویر
کند ما یه آ نرا ، پی لقمه نا نی
ز هر گوشه گیرد یکی طعمه و باز
نبینی در ا و جز گشاده دها نی
طلسم سیاه چنین شیخ منکر
شکستن نبا شد حقیر و زبانی
نشا ید در افتی به گود ا ل تسلیم
تو شط فراتی ، یمی، بی کرا نی
در آنجا که عشق ا ست اندر میانه
بیندا ز تیغ یمانی وهم زرٌ کا نی
همه مایه ات سر اگر باشد ، آ نجا
دهد بر، نها لی که از جان نشا نی
به کارت نیاید بجز جان و سر هیچ
گذارت گر ا فتد به توفان ، زما نی
نباشد چرا درخورت ره سپاری ؟
نه پیری بها نه ترا ، نی جوا نی
مزن دم جزازعشق آنجا، که خوانند
به گوش د لت قصه ی پهلوا نی
ز گرداب ها یل، به شبهای تا ری
گذ ر کن، گر از ا یل دریا د لا نی
- - - - -
دلم نیست دریا، ولی تکه ابریست
که بارد به دل تنگی من ، نهانی