شکوه میرزادگی:
خدا ـ زن همیشه زنده ایرانی
......................................................
هر چه زمان بیشتر می گذرد،و هر چه تحقیقات مربوط به دوران باستانی تاریخ ایران گسترده تر می شود نقش مهم آناهیتا، این «خدا ـ زن» باستانی در فرهنگ ایرانی بیشتر آشکار می گردد. آناهیتا یکی از دو خدای بزرگ ایرانی در دوران قبل از ظهور زرتشت است. بنظر می رسد که آناهتیا از چنان محبوبیتی برخوردار بوده که گاه از میترا , این «خدا ـ مرد» ایرانی هم فراتر می رفته. حتی پس از استقرار دین تک خدایی زرتشت هم در هر گوشه ای از ایران نیایشگاهی از آن این خدا ـ زن وجود داشته است. آناهیتا به عنوان خدای باروری و خدای آب ها و باران و طبیعت شناخته می شده است. اما آنچه بنظر من مهمتر از همه اینها است ربطی به این خدای بزرگ ندارد بلکه به مردم بزرگی مربوط می شود که در فرهنگ خویش زن را بجای ضعیفه دانستن در مقام خداوند قادر متعال خود هم می دیدند. و این وضع ادامه داشت و داشت تا رسید به دوران حمله اعراب و زدن و بستن همه ی نشانه های فرهنگ ما؛ و از جمله شکستن مجسمه های آناهتیا. اما مردمان ایران توانستند برخی از نیایشگاه های آناهیتا را به نام های مختلف حفظ کنند بطوریکه اکنون نیز می شود آن ها را دید. یکی از این نیایشگاه ها ـ به نام معبد آناهیتا و آتشکده آذر فرنیغ ـ در شهر بیشابوراز استان فارس قرار دارد. هر ساله مردم در آن جمع می شوند و به عنوان «نیایش آب» جشنی را برگزار می کنند که از دوران پیش از اسلام باقی مانده است. حتی در دوران کنونی نیز، که خود زن بودن جرم است چه رسد به خدای زن بودن، این مراسم برگزار می شود. البته بناچار این روزها چیزهایی هم به آن می چسبانند تا جشن جنبه مذهبی پیدا کند. مثلاً روی اهمیت مذهبی آب تأکید می کنند. حتی مدیریت منابع آب ایران و رئیس اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی هم در آن شرکت می کنند. در این مراسم تعدادی سخنرانی هم انجام می شوند که به تنها چیزی که ارتباط ندارند به آناهتیا است و در آنها بیشتر از امامان و به خصوص از حضرت فاطمه سخن گفته می شود. با این همه هرآنچه انجام می شود در زیر سقف خانه آناهیتا، خدا – زن ایران است.
